Ongelooflijk. Het lot is mij totaal niet genadig. Vandaag kwamen er 500 tickets voor Lowlands in de verkoop. Het moment waarop ik al weken, misschien wel maanden, heb gewacht. Het was de uitgelezen kans om aan een kaartje te komen. Al mijn hoop had ik er op gevestigd. En vandaag was het zover. Om elf uur kreeg ik het bericht: 500 kaartjes in de verkoop. Wees er snel bij!
Zo vreugdevol als je kan zijn met je mobiel in de ene hand en een broodje in de ander, zo vreugdevol was ik. Bijna had ik het uitgegild van geluk, maar toen besefte ik mij dat ik op mijn werk was. Dat ik voor gek zou staan boeide mij niet. Het was Lowlands nota bene. Mijn probleem was van een geheel andere aard. Ik was niet thuis, ik zat niet achter mijn computer. Nee. Ik was op mijn werk. De hoop op een Lowlandskaartje verdween nog sneller dan mijn eetlust. Ik slikte het brood door en legde de rest terug op mijn bord.
Haastig smste ik iedereen die mogelijk de beschikking over internet had of daar snel beschikking over kon krijgen. En daar kwam het lot om de hoek kijken en stak daar een stokje voor. Martin werd geblokkeerd en kon geen ticket voor me regelen. Maaike, een andere vriend, stond precies op dat moment onder de douche. En zo werd de kans om 1 van de 500 te zijn steeds kleiner en kleiner.
Lowlands 2009 mocht niet aan mijn neus voorbij gaan. Dat was zeker. Een plan had ik al bedacht op het moment dat de laatste hap van mijn broodje doorslikte. Stiekem glipte ik er tijdens het werk uit. Ik liet de keuken achter mij en verstopte me op het toilet. Weer belde ik Maaike. Bingo. Verbinding. Ik legde haar het probleem voor en zette haar aan het werk.
Mijn hart klopte steeds sneller. Ik voelde aders kloppen, waar ik ze nog nooit heb voelen kloppen. Mijn handen waren vochtig van het zweet. En ik ben weer heerlijk aan het overdreven. De kans op een kaartje was gering, maar ik had hoop. En die hoop wilde ik nog niet laten varen. Een kwartier later volgde een sms. Uitverkocht.
Teleurgesteld legde ik mijn telefoon terug in de kluis. Geen Lowlands voor mij dit jaar. Dat kan toch niet. Ik heb niet voor niets al jaren mijn bandjes om gelaten. Ik kan niet ineens bandje 2009 missen. Dat kan gewoon niet. Het besef dat ik Metric, Lily Allen en de rest zal missen, hakte er flink in. Maar ik wilde er niet aan toegeven. Zolang Lowlands 2009 nog niet begonnen is, zijn de kansen nog niet verkeken. En dat hield ik mij de rest van de werkdag voor. Hoe lastig dat ook was.
Thuisgekomen landde ik op mijn bureaustoel. Misschien waren er nog kaarten te vinden, daar hoopte ik op. En daar vond mijn ellende een vervolg. Ik zag in mijn Gmail account dat ik een Lowlands-mail gekregen had. Het was waar. Er waren kaarten te koop! Enthousiast opende ik de mail. Poef. Daar ging de internetverbinding.
De modem scheet er mee uit. Hij weigerde dienst. Wat ik ook probeerde, hoe vaak ik het mormel ook resette, er gebeurde niets. Nu wist ik het zeker. Alle kansen waren verkeken via Livenation / Eventim. Via de officiële kanalen kon ik het wel vergeten. Gefrustreerd bleef ik de modem tegen beter weten in resetten.
Tegen negen uur gebeurde een wonder. Het lot trok zijn stokje terug en de modem deed het weer. Natuurlijk waren mijn kansen al lang verkeken. Livenation, Eventim, Lowlands.nl. Uitverkocht, uitverkocht, uitverkocht.
En nu? Nu zit ik opgescheept met Lowlands-modem-recet-RSI. Ik kan geen modem meer resetten. En al helemaal niet voor Lowlands. Dus ik ga op zoek naar andere methodes om aan een ticket te komen. Zolang het me maar geen 300 euro kost, want dat heb ik niet. En met zo’n RSI-hand, kan ik dat geld ook niet meer met werken verdienen. Misschien heeft Nurse Selma nog wel een oplossing voor deze kwaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten