Het is alsof ik in de ogen van een hagedis kijk. Ik sta in één van de grootste zalen van de Metropolitan Museum of Art. Voor mij is het hoofd van een Griekse dame op een ijzeren spies gestoken. Haar ogen zijn bezeten van angst en furie. Haar neus is weggeslagen, waardoor haar gezicht reptielachtige trekken krijgt.
Een vrouw draait zich om en kijkt recht tegen het gedrocht aan. Ze doet van schrik een stap naar achteren. Ze draait haar hoofd weg. ‘Ik kan zo slecht tegen enge gezichten.’ Als ik verder kijk in het museum valt me op dat de meeste marmeren beelden hun reukvermogen zijn verloren. Hoe komt het toch dat meeste beelden volledig in tact zijn, maar geen neuzen meer hebben?
De meeste marmeren beelden staan ongeschonden op pilaren of achter vitrines. Ze poseren statig voor het publiek, als de helden die ze vroeger zijn geweest. Details zijn door de tijd niet vergaan. De krullen van een Griekse god lijken nog even verfijnd als duizenden jaren geleden. De oorschelpen zijn een vorm van perfectie, maar het stompje midden in het gezicht doet toch afbreuk aan het geheel. Hoe kan het dat zulke fijne details zo goed geconserveerd zijn gebleven, terwijl de dikke knop op de voorkant van het gezicht als door een beitel van het gezicht geslagen is?
Het kan niet zo zijn dat die neuzen zijn vergaan met de tijd. Dat de aarde ze met al zijn kracht vermalen heeft tot het gruis waarin momenteel een jonge eik zijn wortels huist. Dat hij zijn weg naar de sappen van de aarde vindt via een pad van oude Griekse neuzen. Als zelfs de oren, vingers en tenen zo goed in tact zijn gebleven, kan ik mij niet voorstellen dat die neuzen zijn verdwenen.
Misschien heeft iemand ze er wel bewust van afgehaald. In de televisieserie Bewitched spaarde Aunt Clara deurknoppen. Altijd als de verwarde heks weer haar opwachting maakte, wist je dat ze weer met een paar deurknoppen naar huis ging. Misschien was er ook wel een Aunt Clara in de Griekse oudheid. Want wie zegt dat die neuzen pas zijn verloren toen de beelden ergens onder de grond lagen?
In het Vaticaan Museum in Rome verwonderde ik mij ook over het gebrek aan neuzen. Altijd heb ik me afgevraagd waar die neuzen zijn gebleven. Bij een opgraving kan een neus toch niet ver van zijn eigenaar zijn geraakt? En hoe zit het dan met benen. Sommige beelden missen zelfs complete benen. Een neusje kun je nog over het hoofd zien, maar een stel benen?
Het is een gek idee, bizar zelfs. Maar stel je voor dat die Grieken werkelijk geen neuzen hadden. Zou het niet heerlijk zijn? Nooit meer verkouden, geen last meer van hooikoorts. Die vreselijke pollen die hun weg vinden via je neus. Het is dat ik nu in een gekoelde ruimte sta, maar in mijn tas herberg ik nu zo’n twintig vol gesnoten zakdoeken. Buiten stikt het van de stuifmeel en het was een hel om naar het museum te lopen.
Geen neuscorrecties of gebroken neuzen meer. Maar wat zouden we allemaal toch veel op hagedissen lijken. Ik moet er niet aan denken. Al zou ik er heel wat voor over hebben om vandaag eens lekker te kunnen snuffelen aan het gras in Central Park. Even flink je neusophalen, zonder gevolgen.
Helaas kun je tegenwoordig nergens veilig je neus in steken. Als ik de Amerikaanse media mag geloven ligt de swine flu, de Mexicaanse griep, op de loer. Zowel Fox News als CNN heeft me flink angst weten aan te jagen. Tijdens mijn wandeling naar het museum liep het snot zowat mijn neus uit. Mijn ogen waren rood en nat van de tranen. Ik zag de mensen kijken. Ik hoorde ze denken. Swine flu? Swine flu?
Het begon allemaal met het nieuws dat er een levensgevaarlijk griepvirus was uitgebroken in Mexico. Er waren al veel mensen overleden. Zelfs vergelijkingen met Sars werden gemaakt. Plotseling verscheen er breed in beeld: SIX CASES OF SWINE FLU IN NEW YORK.
Mijn ouders lagen al lang te slapen. Ik kon ze toch niet wakker bellen voor een portie Hollandse nuchterheid? Het gevaar leek steeds dichterbij te komen. Wat als er straks een vliegverbod vanuit New York komt? Ze kregen me bijna zover te denken dat ik alleen moest sterven in deze grote stad waar niemand me kent.
De World Heath Organisation heeft gelukkig al wat helderheid gebracht. Wat betreft de zes gevallen van de Mexicaanse griep bleek het te gaan om studenten van een school in Queens. Deze kinderen waren op excursie geweest in Mexico. Inmiddels zitten ze in quarantaine en zijn ze aan de beterende hand.
Hercules staat statig op een sokkel. Hij is een van de weinigen die zijn neus niet is verloren. Hij is nog volledig in tact. Zorgeloos kijkt hij voor zich uit. Zouden ze vroeger minder ziektes hebben om zich zorgen over te maken? Zouden zij hun neus nog wel gemakkelijk in bepaalde zaken kunnen steken? Als ik de mensen hier met mondkapjes zie lopen, denk ik niet dat ik zo statig op een sokkel kan staan.
Ik vraag me af hoe lang de hysterie van dit land nog gaat duren en of president Barak Obama de rust kan laten wederkeren. Hij moet de belofte van het land zijn, maar kan hij Amerika bevrijden? Laat hem een voorbeeld nemen aan deze neusloze Grieken. Wie weet pikt hij deze ironische waarschuwing uit het verleden wel op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten